De Boerengroep (Wageninen) organiseerde onlangs een gesprek met Indiërs over de boerenprotesten in India, daarover hieronder meer. Maar eerst de achtergond: waarom protesten, waarom nu? Het is eigenlijk een strijd tegen de liberalisering die in India pas nu dreigt.
Boeren uit de noordelijke staten van India zijn in november via de vijf belangrijkste toegangswegen naar de hoofdstad Delhi getrokken maar ze werden er verwelkomd met traangas en waterkannonnen. Bij die toegangswegen hebben ze hun kamp opgeslagen en ze zijn er nog steeds – ze rekenen op een half jaar. Allemaal omdat premier Modi’s regering 3 nieuwe landbouwwetten heeeft afgekondigd die de landbouwpraktijk van vele decennia totaal zal veranderen. De repercussies van die wettten in een land waar de helft van de bevolking in de landbouw werkzaam is zouden wel eens desastreus kunnen zijn.
In de jaren 60 kon India als net zelfstandig land nauwelijks genoeg voedsel produceren. Een reeks droge zomers veroorzaakte hongersnoden. De regering moderniseerde de landbouw en startte de ‘Groene Revolutie’. Amerikaanse deskundigen werden erbij gehaald om de productie van tarwe en rijst op te krikken, maar er werden teveel kunstmest en bestrijdingsmiddelen en irrigatie ingezet, waardoor grote stukken land onvruchtbaar werden. Veel oogsten deden het slecht, sommige traditionele gewassen verdwenen helemaal. Maar de opbrengst van rijst en tarwe schoot omhoog,en al gauw sloeg het voedseltekort om in een overschot.
In die omstandigheden ontwikkelde India een voedselvermarkting-systeem om eerlijke prijzen te garanderen. Het is een complex systeen en verschilt van staat tot staat maar komt hoofdzakelijk hierop neer:
Boeren brengen hun oogst naar groothandels-markten die men ‘mandis’ noemt. De boeren verkopen daar hun producten aan handelaren in openbare veilingen met transprante prijzen. Prijzen worden ook beïnvloed door het MSP-systeen: Minimum Support Price, een overheidsprijs voor gewassen zoals rijst, katoen, tarwe. De regering koopt per staat slechts een paar oogsten op maar toch dienen die verkopen als een richtprijs. Van daaruit gaan de oogsten naar een tweedelijns markt, of ze worden eerst een tijd opgeslagen door de kopers voordat ze verder verkocht worden.
Het is geen perfect systeem. Aan het eind van de keten spannen plaatselijke handelaren vaak met elkaar samen en wordt er niet echt geconcurreerd, maar over het geheel genomen werkt het omdat er overzicht is en de boeren weten wat de richtprijzen zijn. En het doel is de boeren te helpen , die de zwakste schakel zijn en op allerlei manieren kunnen worden uitgebuit. Door dit systeem worden ze beschermd, hoewel het kan verschillen per staat. In Punjab en Haryana hebben de boeren de hoogste inkomens van het land, maar in Bihar zijn de markten al in 2006 afgeschaft en daar wonen de armste boeren van het land.
De laatste jaren speelt er nog een andere crisis: het geld verdwijnt uit de landbouw, en meer dan de helft van de boeren zit diep in de schulden, wat to veel zelfmoorden heeft geleid: 20.000 inde laatste 2 jaar. Daarom vragen de boeren al tientallen jaren om hervormingen. Maar niet om de hervormingen die de regering nu heeft ingezet, integendeel! De ‘minimum support price’ wordt losgelaten, en daar zijn ze het niet mee eens.
DEREGULERING
Er zijn drie wettten aangenomen, en alledrie dereguleren ze een ander onderdeel van het systeem:
- De eerste wet schept vrije ongereguleerde kansen voor de (groot)handel buiten de markten/ mandis. Zo ontstaan er twee parallelle markten met heel verschillende regels. Eén met richtprijzen en één waarin grote bedrijven de ruimte krijgen om ongereguleerd te handelen. De traditionele handelsgelegeneheid (de ‘mandis’) zal inzakken.
- De tweede wet stelt regels vast voor ‘contract farming’, onderlinge afspraken over de verkoop van de oogst tussen boeren en handelaren, waarbij de boeren prijsnemer zijn en geen verweer hebben tegen ‘bad deals’.
- de derde wet gaat over een ander deel van de keten: de opslag. Opslag-hoeveelheden waren eerst beperkt maar nu kan men onbeperkte hoeveel heden opslaan – en bewaren tot een tijd van hogere prijzen. Speculeren op prijsstijgingen dus.
Deze drie wetten nodigen eigenlijk grote spelers uit op deze gefragmenteerde en gedereguleerde markt. . Dat zou weleens tot hele wisselvallige prijzen kunnen leiden voor de boeren. Eigenlijk zegt de regering hiermee dat de boeren geen bescherming meer nodig hebben.
Deze hervormingen werden op 3 juni 2020 aangekondigd en de resultaten werden al snel duidelijk. De ‘mandis’ merken aldat er minder oogsten aangeboden worden, en in de staat Madhya Pradesh zijn al 40 markten opgeheven. De handel heeft zich verplaats, maar het is niet zo dat de boeren nu betere prijzen krijgen.
Dit is de context van de boosheid van de boeren, Ze kregen niet waar ze om vroegen.
Wij voelen ons bdrogen, aldus de boeren. Wij vechten voor onz rechten. We hebben geleerd van onze ouders en grootouders, en wij geven onze lessen door aan de toekomstige generaties.
De info in dis stuk komt grotendeels van een you tube filmpje (22 min.) door Christine Thornell en Pritti Gupta.
noot 1: eigenlijk hebben ze dezelfde eisen als EMB, Oxfam en FOEE en andere organisaties: regulering! Zie het vorige bericht op onze website.
noot 2: onlangs kwam een rapport uit van Indiase wetenschappers: Interrogating the Food and Agriculture Subsidy Regime of the WTO Daarin wordt gesteld dat het niet eerlijk is dat de VS en de EU sinds 1995 (Agreement on Agriculture) wegkomen met subsidiëring van de landbouw, terwijl armere landen zoals India dat niet mogen, puur vanwege het overwicht van de rijkere landen in de WTO. Enkele citaten uit het rapport:
- (p. 17) rijke landen subsidiëren hun landbouwsector om er op de wereldmarkt mee te kunnen handelen, terwijl grote onwikkelingslanden de landbouwsubsidies gebruiken om in hun eigen land voedsezekerheid te waarborgen en inkomens op het platteland te steunen.
- (p. 18) Ontwikkelingslanden moeten daarom stappen nemen om de onderliggende principes van het ‘Agreement on Agriculture’ ter discussie te stellen en te verbeteren. Subsidies moeten bijdragen aan voedselzekerheid en inkomens op het platteland. Er kan alleen echt hervormd worden als het ‘Agreement on Agriculture’ kan voorkomen dat de grote agribusiness bedrijven blijven uitdijen met steun van de regeringen van rijke landen’.
===============================
WEBINAR BOERENGROEP
Enkele punten uit het webinar georganiseerd door de Boerengroep en Voedsel Anders, met bijdrages van G. Ramanjaneyulu van Centre for Sustainable Agriculture, en Vidya Dinker, Indian Social Action Forum (INSAF).
- India is een federatie van staten. De staten voeren de federale wetten op verschillende manieren uit: sommige staten staan verkoop buiten de staat toe, andere niet; ‘contract farming’ begon in sommige staten alin de jaren 80, in andere staten later of niet; sommige staten regelen aanbestedingen, andere niet. Dat schiep ongelijke behandeling. Maar alle boeren willen nu af van de beperkingen op opslag, maar ze willen wel de prijsafspraken behouden. Hiervoor kunnen ze niet naar de rechter stappen: er is een ‘dispute settlement’ bij wet vastgelegd, waar ze meestal aan het kortste eind trekken. In de Punjab heeft de regeing de boeren de teelt van rijst en tarwe opgedrongen, waarvoor veel water nodig is. Daar zijn veel problemen en daar begonnen de protesten.
- Toen de protesten eenmaal begonnen waren sloegen die aan. In oktober waren er overal sit-ins, en in November trok men vooral uit drie staten naar Delhi. Er was een nieuw type boer opgestaan: vastberaden. Dat verraste zelfs de traditionele boerenleiders. Op 26 janauri, de Dag van de Republiek, gingen ze met hun tractors de stad in. De regering wilde hen naar een park dirigeren maar ze gingen terug naar hun kampen bij de invalswegen. 11 Gespreksrondes leverden niks op; de boeren bleven bij hun eis: trek die drie wetten in. De regering en sommige media bespotten en beschimpten de boeren, en men dacht; met de ijskoude winter zullen de protesten wel aflopen. De boeren zaten onder tentzeil maar wisten niet van wijken. ‘Als onze grootvaders het aan het begin van de eeuw tegen de Britten 9.5 maanden volhielden om landrechten te verkrijgen dan kunnen wij het toch wel 3,5 maanden volhouden? Nu komt er een gloeiend hete zomer aa, maar ze blijven. (Er zijn inmiddes wel 280 mensen gestorven, in sommige gevallen van de kou.)
- De regering heeft boeren en journalisten en advocaten vastgezet wegens opruïng, maar het verzet neemt juist toe, ook in andere staten. Eind januari werd in de kampen het water afgesloten, er zijn geen toiletten, er is prikkeldraad aangelegd, er mag geen voedsel meer naar binnen en de electriciteit is afgesloten. Maar de boeren graven latrines en waterputten, ze krijgen zonnepanelen en aggregaten, en ze houden ‘lapdog-media'(‘schoothondjes-van-de regering media) tegen. Het eten wordt door vrouwen binnengesmokkeld, diehelpen met koken. Jonge mensen organiseren de sociale media campagnes. Nu hebben de protesten zich over het hele land verspreid: de traditionele dorpsraden hebben zich ontwikkeld van anti-vrouw roddelcircuit naar actiecentra. Er zijn overal geweldloze protesten volgens de beste tradities van het land.
- Vrouwen maken 65% van de boerenbevolking uit maar ze kregen zelden een stem. Nu tellen ze mee en zorgen ze ervoor dat ze óók op posters worden afgebeeld. Op 8 maart stonden er 90.000 vrouwen aan een van de staatsgrenzen: het was een zee van geel, de kleur van de mosterdvelden. De boerenorganisaties en vakbonden (tot nu toe sterk gelieerd aan de verschillende politieke partijen) hebben ook hun steun betuigd, net als Navdanya, de organisatie van Vandana Shiva.
Er zijn al protesten in Nederland geweest, Extinction Rebellion heeft bijvoorbeeld geprotesteerd Bij de Indiase ambassade. De aanwezigen bij het webinar beraen zich nog op wat ze verder nog kunnen doen.
Voor dezelfde roep om regulering in Europa: zie het vorige bericht op onze website.