Onderzoeksjournalist Chris de Stoop treurt in een boos en aangrijpend boek het verdwijnen van het boerenland van zijn jeugd, in de Hedwigepolder. Thomals Vanheste schreef erover in De Correspondent. (foto bij het artikel: Ontpoldering van de Hedwigepolder. Foto: Buiten-Beeld / Hollandse Hoogte). Jacques van Nederpelt schreef een reactie op het artikel.
Uit Vanheste’s artikel:
Een kale moddervlakte. Een grauw maanlandschap. Op de tekentafel ontworpen, met bulldozers aangelegd. Zo typeert onderzoeksjournalist Chris de Stoop in zijn net verschenen Dit is mijn hof de ‘nieuwe natuur’ vlak bij de boerderij waar hij opgroeide.
Als kleine jongen kon hij vanaf een middeleeuwse dijk uren zitten turen naar de ‘vette akkers’ rond een hoeve uit 1853. ‘Zo vruchtbaar leek die polder, zo wezenlijk, en zo voor altijd. Wat mij fascineerde was die kruisbestuiving van cultuur en natuur. Waarin alles verbonden was…’
En nu? Nu zijn het boerenland, de historische hoeve en honderden bomen opgeofferd voor ‘Intergetijdengebied Hedwige-Prosperpolder.’
De Stoop’s wrevel richt zich vooral op ‘de groenen.’ In de ogen van De Stoop hebben de groenen hun ziel aan de duivel verkocht. In ruil voor natuurcompensatie staakten ze hun verzet. Gevolg? De boeren zijn het haasje.’
De andere kant van het verhaal
Wat De Stoop vergeet, is de andere kant van het verhaal. Die is nota bene in zijn eigen boek te vinden, maar hij snelt eraan voorbij. Die andere kant is dat het romantische boerenland van zijn jeugd al lang teloor is gegaan.
Het staat er prachtig, in een passage over zijn eigen oude biologieleraar. ‘Altijd heeft hij het voor de kleine boeren opgenomen, maar de bio-industrie heeft gewonnen. Door de overvloedige mest ging het water schuimen als gerstebier en kleurden de kreken groen als erwtensoep. En door de verlaging van het grondwater werd de vegetatie te ruig en droogden de moerassen in de zomer uit. Ja, hij heeft de roerdomp nog zien broeden, maar die is hier al lang uitgestorven.’
Een Antwerpse prof zegt hetzelfde ‘Geef toe, we hebben het hier over overbemeste maïsvelden en platte patattenakkers, met doodgespoten grachten ertussen.’
Lees zelf het hele artikel in De Correspondent: Waarom moet oud boerenland toch wijken voor nieuwe natuur?
Jacques van Nederpelt, lid van Platform Aarde Boer Consument, schreef er het volgende commentaar op:
De ratio hierachter zou zijn dat we om de wereld te voeden we wel moeten blijven streven naar productieverhoging en dat kan alleen met industriële landbouw. Dat dit een drogreden is blijkt uit het feit dat we in hoog tempo bezig zijn onze beste landbouwgronden om te zetten in natuurgebieden. Ook de voedseloverschotten in de EU logenstraffen dit argument van dreigende voedseltekorten. De ware bestaansreden van de technologisch gedreven landbouw is dat de multinationale ondernemingen in het agrocomplex (voor een belangrijk deel voedingsmiddelenindustrie) behoefte hebben aan in bulk geproduceerde, goedkope grondstoffen. Zie mijn boek Acht mythen over voedsel en landbouw, uitgegeven bij Platform ABC. (aardeboerconsument.nl)
Toevoeging redactie:
- citaat uit het artikel van Vanheste: de Nijmeegse milieufilosoof Glenn Deliège geeft af op de nieuwe natuur ‘Zo’n natuurgebied is op maat van de consumptiemaatschappij. Een inwisselbare container met planten en dieren. Die altijd weer afgebroken en verplaatst kan worden, als de haven dat wil.’
- Gesprek in ‘Boeken’ programma op 25 oktober 2015: Brand (interviewer) noemt een quote van Fresco: ‘het is een onzinnige discussie, want de Antwerpse haven is over 50 jaar uitgespeeld.’ De haven zegt: ‘wij willen de draaischijf van Europa zijn’. Stoop: ‘niets draait daar, alles staat daar stil.’
- Stoop beschrijft ook hoe de milieubeweging en de boeren samenwerkten tot een jaar of tien geboden – toen ging de milieubeweging samenwerken met de Antwerpse haven, sommigen staan daar zelfs op de loonlijst.